Rośliny lecznicze (łac. Plantae Medicalis) to grupa roślin, których organy służą jako surowiec do produkcji leków stosowanych w praktyce medycznej, ludowej lub weterynaryjnej. Według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody na początku 2010 roku w medycynie stosuje się około 21 000 roślin leczniczych.
Rośliny lecznicze - opis
Rośliny lecznicze dzielą się na trzy kategorie:
- oficjalne rośliny lecznicze - te z surowców, z których wytwarzanie produktów leczniczych jest dozwolone. Te typy są zawarte w Państwowym Rejestrze Leków;
- farmakopealne rośliny lecznicze to rośliny lekarskie, dla których wymagania są określone w Farmakopei Państwowej lub w farmakopeach międzynarodowych;
- Rośliny lecznicze medycyny tradycyjnej to najszersza kategoria, której większość przedstawicieli jest niedostatecznie opisana, a informacje o skuteczności roślin wchodzących w skład tej kategorii nie zostały zweryfikowane farmakologicznie.
Głównymi metodami wykorzystywania roślin leczniczych jest pozyskiwanie z nich produktów leczniczych do użytku zewnętrznego lub wewnętrznego. Takie rośliny zawierają co najmniej jedną substancję, która ma właściwości lecznicze, a ta substancja lub substancje są nierównomiernie rozmieszczone w organach rośliny, dlatego podczas zbierania roślin należy wiedzieć, w których częściach koncentrują się pożyteczne pierwiastki i podczas którego sezonu wegetacyjnego ich stężenie jest maksymalne.
Wewnątrz stosowane są wodne i wodno-alkoholowe napary i wywary, a także ekstrakty olejowe w postaci nalewek i ekstraktów. Do użytku zewnętrznego stosuje się kąpiele ziołowe, okłady, okłady i płyny.
Opowiemy o roślinach leczniczych, które można uprawiać w każdym ogrodzie.
Rodzaje i nazwy roślin leczniczych
Amarantus (łac. Amaranthus)
Amarant lub amarant (łac. Amaranthus). Jest to zioło jednoroczne, osiągające wysokość od 20 do 100 cm, lecznicze odmiany amarantusa są białe, kłosowe (zadarte, wygięte), ogoniaste i wiechowate (szkarłatne). Na zewnątrz różnią się od siebie, ale ich właściwości lecznicze są podobne.
Trawę amarantusową zbiera się w lipcu-sierpniu w okresie kwitnienia i suszy na powietrzu pod baldachimem. Shiritsa jest stosowana jako środek hemostatyczny w przypadku nadmiernego krwawienia miesiączkowego lub hemoroidalnego. W pierwszym przypadku użyj naparu z amarantusa w środku, tak jak w przypadku krwawej biegunki, w drugim przypadku przepisz płyny z naparu z amarantusa. Dzięki przeczyszczającemu i przeciwskurczowemu działaniu shirin eliminuje się kolkę jelitową i przewlekłe zaparcia.
Napar shiritsa: 3 pełne łyżki stołowe (ze szkiełkiem) posiekanych liści shiritsa wlewa się litrem wrzącej wody, nalega w ciepłym miejscu przez 3-4 godziny i filtruje. Pij od jednej trzeciej do pół szklanki 3-4 razy dziennie na pół godziny przed posiłkiem przy nowotworach, stanach astenicznych, przewlekłym zapaleniu pęcherza i odmiedniczkowym zapaleniu nerek, hemoroidach oraz po operacjach brzucha. Przebieg leczenia wynosi 21 dni.
Nalewka z shiritsa: szklany słoik jest wypełniony w dwóch trzecich kwitnącymi wierzchołkami lub pokruszonymi suchymi liśćmi amarantusa, wlany do góry wódką, uszczelniony i nalegany w ciepłym i ciemnym miejscu. Następnie filtruj i przyjmuj 3-4 razy dziennie 20 minut przed posiłkiem, rozcieńczając łyżeczkę nalewki w ćwierć szklanki przegotowanej wody. Wskazania: moczenie młodzieńcze, procesy zapalne układu moczowo-płciowego, niedowaga, niskie ciśnienie krwi, osłabienie starcze.
Rosnący amarant - sadzenie i pielęgnacjaOlej z amarantusa:dojrzałe nasiona amarantusa miele się w moździerzu, miesza z oliwą z oliwek w stosunku 1: 3, ogrzewa w łaźni wodnej do 60 ° C, pozostawia na noc w termosie, a rano filtruje, wyciska i do tego samego oleju wsypuje się nowy proszek z nasion zmielonych w moździerzu. Powtórz operację z ogrzewaniem w łaźni wodnej i naleganiem w termosie 4-5 razy, po czym lek jest przechowywany w całkowicie wypełnionym szklanym pojemniku w lodówce. Olejek amarantusowy przyjmuje się doustnie pół godziny przed posiłkiem, 1-2 łyżeczki trzy razy dziennie przy zaburzeniach menopauzalnych, wysokim poziomie cholesterolu, miażdżycy, wrzodach żołądka i dwunastnicy, nowotworach złośliwych, zapaleniu pęcherzyka żółciowego i po naświetlaniu. Na jeden cykl leczenia potrzebujesz 250 g oleju. W razie potrzeby można przeprowadzić trzy cykle leczenia z miesięczną przerwą.
Bazylia (łac. Ocimum)
Bazylia pospolita (łac. Ocimum basilicum), jest pachnąca, kamfora i ogrodowa - jednoroczne zioło o pachnących liściach. W Indiach bazylia jest świętą rośliną używaną do robienia różańca. Zwolennicy ajurwedy twierdzą, że energia bazylii ma właściwości stabilizujące i uspokajające, oczyszczając psychologiczną atmosferę i pomagając poczuć wsparcie wyższych mocy, które dają człowiekowi pewność siebie. Oprócz bazylii ogrodowej do celów leczniczych stosuje się również bazylię miętową (łac. Octimum menthifolium).
Właściwości lecznicze posiadają liście bazylii pospolitej, które zbiera się przed kwitnieniem, a owoce dojrzewają jesienią. W bazylii miętowej z części mielonej uzyskuje się olejek eteryczny bogaty w kamforę - liście, łodygi bez dolnych części drzewiastych, kwiaty i liście. Zioło to jest zbierane kilka razy w okresie letnim.
Bazylia pospolita jest zalecana przy zapaleniu pęcherza, krztuścu, zapaleniu pyłu z objawami dysurii i chorób nerek. Świeży sok z rośliny jest wskazany na trudno gojące się rany i ropne zapalenie ucha środkowego. Tradycyjna medycyna stosuje preparaty bazylii na bóle głowy, reumatyzm, brak miesiączki i wymioty. Suche zmiażdżone liście bazylii są używane jako tabaka na przewlekły nieżyt nosa, śluzowaty napar z nasion jest stosowany jako okład na ból oczu i popękane sutki u kobiet karmiących. Napar z bazylii jest pijany jako herbata i stosowany w postaci kąpieli i okładów.
Napary z bazylii:
- aby zaostrzyć apetyt: 1-2 łyżeczki suszonej bazylii zalać ćwierć szklanki wody, zagotować, gotować 5-10 minut, następnie odstawić na godzinę, przecedzić i pić łykami przez cały dzień;
- na ból zęba: jedną łyżkę stołową suchej bazylii zalej szklanką wrzącej wody, nalegaj na 15-20 minut, odcedź i wypłucz usta;
- na nudności: jedną łyżkę ziela bazylii zalać szklanką wrzącej wody, odstawić na 20 minut, przecedzić i stosować w środku przy nudnościach i wymiotach.
- przy nerwicach i epilepsji: jedną łyżkę suchego ziela bazylii pospolitej zalać szklanką wrzącej wody, odstawić na 2 godziny, przefiltrować i wypić 4 razy dziennie po 2 łyżki.
- do mycia ran: jedną łyżkę nasion bazylii zalać szklanką wrzącej wody i pozostawić na 15 minut.
Świeże liście bazylii miętowej mają działanie ściągające, gojące rany, antyseptyczne, przeciwzapalne i tonizujące. Zbierane w okresie kwitnienia zioło poprawia ukrwienie, rozluźnia mięśnie macicy, łagodzi bóle zębów i usprawnia pracę narządów trawiennych. Preparaty z niej są zalecane przy zapaleniu pęcherza, krztuścu, wzdęciach jelit, depresji układu nerwowego, chorobach nerek, osłabieniu oddechu i zaburzeniach krążenia. Zioło bazylii pomaga przy dusznicy bolesnej, katar, kaszlu, gorączce, astmie oskrzelowej, zapaleniach dróg moczowych. Zioło z bazylii i mięty pieprzowej leczy przeziębienie i ból gardła. Działanie przeciwbakteryjne bazylii miętowej jest wzmocnione w połączeniu z lawendą, majerankiem i kolendrą.
Uprawa bazylii - sadzenie i pielęgnacja ogroduNapar z bazylii miętowej: dwie łyżeczki suchych rozgniecionych ziół zalać szklanką wrzącej wody, parzyć przez godzinę, następnie odcedzić i wypić kilka łyków w ciągu dnia, aby poprawić nastrój i pobudzić apetyt.
Balsam herbaciany z bazylii miętowej: weź 2 łyżki czarnej i zielonej herbaty, dwie łyżeczki mięty pieprzowej i bazylii miętowej, łyżeczkę tymianku, dobrze wymieszaj, zalej 500 ml wrzącej wody, pozostaw pod przykryciem na 15 minut, odcedź i wypij w ciągu dnia małymi łykami jako środek zwiększający apetyt i wzmacniający na depresję układu nerwowego.
Nagietki (łac. Tagetes)
Małe kolorowe nagietki (lat.Tagetes patula), lub roztrząsania lub rozpostarty, lub odrzucone, są one również aksamitki, andik, kolor aksamit, czarne ogolone, czarno-browed, Moskwa szafran jest zielnych kosze roczny, kwiat, które są wykorzystywane do celów leczniczych, ze względu na to, co zawierają cenny olejek eteryczny. Nagietki uprawia się nie tylko w ogrodzie, ale także w ogrodzie, siejąc je między rzędami upraw warzywnych, aby odstraszyć szkodniki, z których wiele nie może znieść zapachu tych kwiatów.
Jako lek stosuje się wodny napar z koszyczków z nagietka:
- jako środek moczopędny: jedną łyżkę stołową kwiatów zalać szklanką wrzącej wody, nalegać na pół godziny, przecedzić i przyjmować 2 łyżki stołowe 3-4 razy dziennie;
- jako środek moczopędny i przeciwzapalny: jedną łyżkę suszonych kwiatów zalać 200 ml wrzącej wody, odstawić na 2 godziny, przecedzić i przyjmować 2 łyżki 3-4 razy dziennie;
- dla usprawnienia przemiany materii: zalać osiem koszy kwiatowych jednym litrem wrzącej wody, gotować 3 minuty na małym ogniu, następnie odcedzić bulion, zalać 800 ml wrzącej wody na te same kwiaty, gotować 5 minut, przecedzić, połączyć z wcześniej przygotowanym bulionem, ostudzić i wstawić do lodówki. Zażywaj 200 ml rano i wieczorem przed posiłkami przez miesiąc, następnie zrób sobie tygodniową przerwę i powtórz kurs. Możesz używać tego bulionu i zewnętrznie jako balsamów na choroby skóry.
Colchicum (łac. Colchicum)
Colchicum autumn ( łac. Colchicum autumnale) lub colchicum lub colchicum łąka lub szafran łąkowy lub zimowanie lub dziki szafranto wieloletnia roślina zielna o bulwiastej bulwie i dużych liliowo-różowych kwiatach. Nasiona, bulwy są używane jako surowce do produkcji produktów leczniczych, a we Francji także kwiaty krokusów. Wszystkie części rośliny zawierają alkaloidy, a bulwy zawierają również kwasy organiczne. Bulwy zbiera się przed kwitnieniem, a nasiona - z początkiem ich pełnej dojrzałości. Alkaloidy kolchicyna i kolchamina, które są częścią rośliny, mają te same właściwości terapeutyczne, ale praktycznie stosuje się tylko kolchaminę, ponieważ jest mniej toksyczna. Alkaloid ten jest stosowany w leczeniu raka skóry i nieoperacyjnych guzów przełyku, jednak w przypadku przedawkowania leków zawierających kolaminę następuje zahamowanie czynności hematopoezy, pojawia się biegunka i zaczynają wypadać włosy.W medycynie ludowej nalewka z nasion kolchikum jako środek przeciwbólowy stosowana jest do deformacji zapalenia wielostawowego, a zewnętrznie stosowana przy dnie moczanowej i reumatyzmie stawowym.
Jak wyhodować krokusa - sadzenie i pielęgnacja w ogrodzie
Goździk (łac. Dianthus)
Wielobarwne (Dianthus versicolor) i naramienny goździka (goździk kropkowany) lub trawiastych trawiastych roślin wieloletnich, anten, z których część jest stosowany do wytwarzania preparatów leczniczych. Stosowany w celach leczniczych i do takich gatunków roślin jak chiński goździk i bujny goździk. W goździku chińskim zarówno korzeń, jak i cała część naziemna są używane do celów leczniczych, w bujnych, wielokolorowych i naramiennych goździkach używa się tylko trawy.
Ząbek chiński ma właściwości moczopędne i przeciwzapalne, wywar z niego jest stosowany w Chinach przy egzemie skórnej, braku miesiączki, trudnościach z oddawaniu moczu, krwi w moczu, a także przy leczeniu wszystkich typów nowotworów.
Preparaty z bujnych goździków działają uspokajająco, hemostatycznie, przeciwdrgawkowo i przeciwbólowo, a także mają właściwości zwiększające napięcie mięśni gładkich. Napar z bujnego ziela goździków jest wskazany przy bólach głowy, skurczach dziecięcych i krwawieniach z macicy. W medycynie chińskiej i tybetańskiej ta popularna roślina nazywana jest „quimai” i jest używana w leczeniu chorób kobiecych. W Japonii wywar z owoców bujnych goździków przyjmuje się doustnie w przypadku chorób układu moczowo-płciowego, a zewnętrznie - do mycia zapalnej błony śluzowej jamy ustnej i przemywania przy zapaleniu skóry.
Goździk wielokolorowy wykazuje właściwości rozkurczowe, przeciwzapalne, hemostatyczne, antytoksyczne, ściągające i moczopędne i jest najczęściej stosowany w celu zwiększenia napięcia macicy i poronienia. Preparaty z goździka stosuje się również przy przeziębieniach, biegunkach, epilepsji, uduszeniu, drgawkach i ukąszeniach wściekłych zwierząt.
Goździk naramienny, czyli ziołowy, jest stosowany w medycynie ludowej przy krwawieniach hemoroidalnych i macicznych, chorobach żołądka, bólach serca, chorobach nerek i pęcherza. Gotowane na parze zioło w postaci kompresu nakłada się na bolące stawy.
Napary z goździka naramiennego:
- przy krwawieniach, zapaleniach żołądka, hemoroidach i zapaleniu pęcherza: łyżkę ziela zalać 200 ml wody, gotować 2-3 minuty na małym ogniu, następnie parzyć przez godzinę, przecedzić i przyjmować 1-2 łyżki 3-4 razy dziennie;
- na krztuszenie i kaszel: 3 łyżki stołowe zalać stosem ziół z kwiatami 1 litrem wrzącej wody, odstawić na 1 godzinę, przecedzić i powoli wypijać ciepły napar, jedną szklankę dziennie.
Geranium (łac. Geranium)
Krwistoczerwonym bodziszek ( lat.Geranium sanguineum) lub krwawe żurawia, lub zatrzymanie vovcha, lub fasola, lub natarcia, lub gostinnik, lub stokolennik, lub marliceto bezpretensjonalna wieloletnia roślina zielna rosnąca w wielu ogrodach. Do celów leczniczych w czerwcu-sierpniu zbiera się trawę i kwiaty, a we wrześniu lub październiku - korzenie pelargonii. Krwistoczerwona pelargonia i preparaty z niej wykonane mają działanie przeciwzapalne, hemostatyczne, antyseptyczne i ściągające. Napar z geranium stosowany jest przy schorzeniach układu pokarmowego, dnie moczanowej i kamicy nerkowej, a także przy stanach zapalnych błony śluzowej jamy ustnej, chorobach skóry oraz krwawieniach z macicy, płuc i nosa. Odwar z ziela pelargonii stosowany jest w medycynie ludowej do kąpieli, płynów do mycia i balsamów do ropiejących skaleczeń, wrzodów i chorób skóry, którym towarzyszy silny świąd. Z wywaru z zioła robi się kąpiele na złamania kości, płucze gardło bólem gardła i myje głowy w przypadku wypadania włosów.Kłącza pelargonii krwistoczerwonej mają również właściwości przeciwzapalne i ściągające. Preparaty z nich stosowane są wewnętrznie przy gruźlicy płuc, zapaleniu oskrzeli, chorobach przewodu pokarmowego, a zewnętrznie - przy krwawieniach z nosa i chorobach skóry.
Napar z krwistoczerwonego geranium: 2 łyżeczki posiekanego suchego ziela parzyć przez 8 godzin w 500 ml zimnej przegotowanej wody, następnie odcedzić i popijać kilkakrotnie łykami na kamienie nerkowe.
Odwar z krwistoczerwonego pelargonii z wypadania włosów: 5 łyżek suchego rozgniecionego ziela geranium zalać 500 ml wody i gotować na wolnym ogniu przez 5 minut, następnie parzyć przez godzinę, odcedzić i płukać głowę po myciu co drugi dzień przez dwa tygodnie.
Bodziszek bagienny (Geranium palustre) lub przepiórka lub środek leczniczy lub plamistość to również roślina zielna, której część naziemna jest zbierana podczas kwitnienia i stosowana jako środek ściągający przy krwotokach płucnych, czerwonce, zapaleniu jelit, zapaleniu żołądka i innych zaburzeniach układu pokarmowego, którym towarzyszy biegunka. Odwar z bagiennego pelargonii jest płukany z bólem gardła i myte ropiejące rany.
Napar z pelargonii błotnej: 2 łyżeczki suchej trawy zalać dwiema szklankami zimnej przegotowanej wody, odstawić na 8 godzin, przecedzić i co dwie godziny zażywać łyżkę stołową.
Nalewka z pelargonii błotnej: jedną część ziela zalać dziesięcioma częściami wódki, szczelnie zamknąć, pozostawić na 2 tygodnie w ciemnym miejscu, następnie odcedzić i zażyć 20 kropli na ból serca.
Meadow geranium (lat.Geranium udawanie), albo łaska Boża, albo wilk trawa, czy chabry leśne, lub duch trawa, albo kwiat ogrodowy, lub bagno szaryjest również byliną zielną, której wszystkie części są wykorzystywane do celów leczniczych przede wszystkim ze względu na dużą zawartość w nich garbników. Pelargonia łąkowa jest poszukiwana w medycynie ludowej, ponieważ ma właściwości ściągające, przeciwbakteryjne i przeciwzapalne. Stosują preparaty z pelargonii leśnej na stany zapalne przewodu pokarmowego, czerwonkę, kamicę nerkową, dnę moczanową i zmiany reumatoidalne stawów. Jako środek hemostatyczny, pelargonia łąkowa jest używana do krwawień zewnętrznych, macicznych, płuc i nosa. Wodne ekstrakty z geranium łąkowego działają hamująco na ośrodkowy układ nerwowy, dlatego stosuje się je przy zwiększonej pobudliwości, drgawkach i bezsenności. Płukują gardło bulionami i naparem z geranium na zapalenie migdałków, podlewają w przypadku chorób kobiecych i kąpieli,płyny do mycia i płyny na ropiejące rany, wrzody i egzemy.
Napar do użytku wewnętrznego: 1 łyżkę posiekanych korzeni lub ziół zalać dwiema szklankami zimnej przegotowanej wody, pozostawić pod przykryciem na 8 godzin, przecedzić i pić w ciągu dnia małymi łykami.
Napar z geranium łąkowego: 2 łyżeczki suchego ziela, pod pokrywką, nalać 2 szklanki zimnej przegotowanej wody i przecedzić.
Odwar z geranium łąkowego: 1 łyżkę ziela pelargonii zalać szklanką wrzącej wody, gotować na wolnym ogniu przez 5 minut, ostudzić, przecedzić i zalać przegotowaną wodą do pierwotnej objętości. Przyjmować 1-2 łyżki stołowe 3 razy dziennie z posiłkami. Ten sam bulion, rozcieńczony 4-5 razy, można stosować zewnętrznie - do płukania, balsamów, okładów i mycia.
Bodziszek leśny (łac. Geranium sylvaticum) to wieloletnie zioło kwitnące w czerwcu lub na początku lipca. Jako surowiec leczniczy wykorzystuje się naziemną część rośliny, zebraną w okresie kwitnienia, a czasem korzenie rośliny. Preparaty z pelargonii leśnej mają właściwości dezynfekujące, przeciwzapalne, przeciwbakteryjne, ściągające, gojące rany, antytoksyczne, hemostatyczne, przeciwbólowe, przeciwświądowe i łagodzące. Są szeroko stosowane przy reumatyzmie, dnie moczanowej, kamicy nerkowej, nowotworach złośliwych, złamaniach kości, epilepsji, chorobach górnych dróg oddechowych, czerwonce, kamicy moczowej, zapaleniu jelit, zapaleniu żołądka, gorączce, zatruciach pokarmowych i chorobach serca. Na zewnątrz leczą rany ropne, zapalenie migdałków, bóle reumatyczne, wrzody, ropnie, przetoki odbytu i narządów płciowych.
Napar z geranium leśnego: 2 łyżeczki posiekanych ziół lub korzeni zalać dwiema szklankami zimnej przegotowanej wody, pozostawić pod przykryciem na 3 godziny, przecedzić i pić łykami w ciągu dnia.
Hibiscus (łac. Hibiscus)
Hibiskus (łac. Hibiscus sabdariffa) lub róża sudańska lub hibiskus jest bliskim krewnym chińskiej róży, równie często zdobiącym ogrody, jak chińska róża domowa. W medycynie interesujące są kwiaty rośliny zwanej hibiskusem.
Róża sudańska od dawna znana jest ze swoich właściwości leczniczych. Jej kwiaty zawierają dużą ilość kwasów - cytrynowego, jabłkowego, askorbinowego, winowego, a także cennych substancji biologicznie czynnych, jak flawonoidy, antocyjany, polisacharydy i pektyny. Hibiskus normalizuje ciśnienie krwi, ma działanie moczopędne i przeciwskurczowe, zabija organizmy chorobotwórcze i może być stosowany jako środek przeciwrobacze. Przeciwzapalne właściwości hibiskusa znajdują zastosowanie w leczeniu i profilaktyce górnych dróg oddechowych i dróg moczowych. Chińczycy z powodzeniem stosują hibiskus jako środek zapobiegający powstawaniu zakrzepów i normalizujący krążenie krwi. Ma działanie hibiskusa i przeciwskurczowe, co jest szczególnie widoczne na mięśniach gładkich macicy. Napój z hibiskusa pomaga poprawić ogólną kondycję, zwiększa apetyt,wytrzymałość fizyczna, pomaga przezwyciężyć chroniczne zmęczenie i oprzeć się przeciążeniu nerwowemu. Przynosi ulgę w herbacie z hibiskusa i kaca.
Uprawa hibiskusa ogrodowego - sadzenie i pielęgnacja
Delphinium (łac. Delphinium)
Delphinium to wieloletnie zioło, które kwitnie w lipcu i sierpniu z końcowymi kwiatostanami nadgarstka. Do celów leczniczych stosuje się zioło rośliny, które zbiera się podczas kwitnienia.
W starożytności i średniowieczu sok delphinium był używany jako potężny środek na pasożyty. Współcześni naukowcy odkryli, że delphinium zawiera alkaloidy, które działają podobnie jak trucizna kurary. We współczesnej medycynie leki z ostróżki stosuje się, gdy konieczne jest zablokowanie zakończeń nerwów ruchowych w celu rozluźnienia mięśni gładkich. Tradycyjna medycyna stosuje ostróżkę w postaci balsamów na złamania kości - stąd rosyjska nazwa ostróżki "ostróżka".
Delphinium high (łac. Delphinium elata), czyli ostróżka służy jako surowiec do otrzymywania elantyny - alkaloidu o działaniu podobnym do kurary. Jest stosowany w tabletkach i proszkach przy urazowych i naczyniowych schorzeniach mózgu, którym towarzyszy nadciśnienie mięśniowe. Płyny i okłady z ostróżki łagodzą ból przy złamaniach i przyspieszają powrót do zdrowia. Odwar z ostróżki stosuje się w leczeniu oparzeń, napar przyjmuje się doustnie przy chorobach żołądka, a przy chorobach gardła do płukania.
Królewski ostróżka (łac. Delphinium Consolida), lub siew ostróżka, lub wspaniały konsolidacja, lub cavalier ostrogi, lub topory, lub wahadła jest zielnych roczne, którego częścią ziemia jest zbierana jako surowców leczniczych w okresie kwitnienia. Napar z Royal delphinium stosowany jest w medycynie ludowej przy chorobach wątroby, przewodu pokarmowego i układu moczowo-płciowego, krztuścu, zapaleniu płuc, w celu regulacji cyklu miesiączkowego i ułatwienia porodu. Napar z kwiatów ostróżki jest pijany na bóle głowy i stosowany zewnętrznie przy zapaleniu spojówek. Napar z liści i wywar z nasion, ze względu na swoje właściwości pobudzające i ściągające, są przydatne przy napadowym kaszlu i astmie oskrzelowej.
Sadzenie i pielęgnacja delphinium - rośnie w ogrodzieNapar z ostróżki królewskiej: 20 g posiekanego ziela ostróżki zalać litrem wrzącej wody i pozostawić pod przykryciem na godzinę, następnie odcedzić i wypić szklankę przed posiłkami trzy razy dziennie.
Napar z Royal delphinium do użytku zewnętrznego: 10 g kwiatów zalać 500 ml wrzącej wody, pozostawić pod pokrywką na kwadrans, odcedzić i użyć do balsamów na zapalenie spojówek.
Maść Royal delphinium: zmieszaj jedną część proszku z nasion delphinium z dziesięcioma częściami smalcu i stosuj jako zewnętrzny środek na świerzb, wcierając w skórę trzy razy dziennie przez pięć minut.
Możliwe jest stosowanie preparatów przygotowanych według receptur opisanych w artykule tylko po konsultacji z lekarzem!
Przeczytaj resztę artykułu o roślinach leczniczych.
