Eremurus roślin ( lat.Eremurus ) lub shiryash lub shrysh, jest wieloletnich podrodziny Asphodelic rodziny Xantorrhea, obecnie reprezentowana przez ponad 40 gatunków, odmiany i hybrydy. Nazwa Eremurus składa się z dwóch greckich korzeni, które tłumaczy się jako pustynia i ogon, a kiedy spojrzysz na wysokie, puszyste szypułki rośliny, zrozumiesz, co mieli na myśli mieszkańcy starożytnej cywilizacji, nazywając kwiat Eremurus. A słowa shiryash i shrysh wśród ludów Azji Środkowej oznaczają klej, ponieważ w tych miejscach klej techniczny jest wydobywany z korzeni rośliny.
Tynk jest również robiony z korzeni eremurusa, susząc je i miażdżąc na proszek. Zjada się gotowane korzenie, które smakują jak szparagi, podobnie jak liście niektórych (nie wszystkich!) Gatunków. Wszystkie części eremurusa mogą zabarwić naturalne włókna na żółto.
Pierwszy Eremurus został opisany przez rosyjskiego geografa, podróżnika i przyrodnika Petera Pallasa w 1773 roku, aw latach 60. XIX wieku Eremurus był już uprawiany w ogrodach botanicznych Rosji i Europy Zachodniej, a nieco ponad pół wieku później wyhodowano pierwsze hybrydy Eremurusa, od tego czasu praca hodowlana nie ustała.
Sadzenie i pielęgnacja eremurusa
- Sadzenie: wysiew w ziemi - wczesną wiosną, wysiew na sadzonki - we wrześniu-październiku, rok później sadzonki sadzi się do doniczek, aw wieku trzech lat przesadza na stałe miejsce w ogrodzie.
- Kopanie: po wyschnięciu liści latem.
- Przechowywanie: 3-4 tygodnie w dobrze wentylowanym miejscu.
- Oświetlenie: jasne światło słoneczne.
- Gleba: w składzie - dowolna, nawet kamienista, ale osuszona, o odczynie obojętnym lub lekko zasadowym. Wody gruntowe w tym miejscu muszą być głębokie.
- Podlewanie: do połowy lata, pod warunkiem, że nie ma deszczu, jest obficie, ale jeśli wystąpią opady, nie będziesz musiał podlewać rośliny.
- Top dressing: wczesną wiosną - ze złożonym nawozem i zgniłym obornikiem lub kompostem, a jesienią - z superfosfatem. W przypadku uprawy na ubogiej glebie przed kwitnieniem na miejsce dodaje się azotan amonu.
- Rozmnażanie: przez nasiona lub raz na 5-6 lat przez pąki potomne.
- Szkodniki: wciornastki, mszyce, ślimaki nagie, myszy i krety.
- Choroby: rdza i inne infekcje grzybicze, chloroza, choroby wirusowe.
Kwiat Eremurus - opis
Korzeń Eremurusa jest podobny do rozgwiazdy - cornedon w kształcie dysku, osiągający średnicę 10-15 cm, o mięsistych, skręconych korzeniach, wrzecionowatym lub cylindrycznie zgrubiałym i wystającym we wszystkich kierunkach. Liście są najczęściej liczne, trójścienne liniowe, płaskie, szerokie lub wąskie, od spodu wywinięte. Bezlistna, pojedyncza łodyga wyłania się z rozety u podstawy i nosi duże, wydłużone grono kwiatów do 1 m długości z białymi, zakurzonymi, żółtymi, różowymi lub brązowymi kwiatami dzwonkowatymi ułożonymi spiralnie na szypułce.
Kwitnienie rozpoczyna się od spodu pędzla, każdy kwiat jest w stanie otwartym nie dłużej niż jeden dzień. W zależności od rodzaju i odmiany rośliny kwitnienie eremurusa może trwać od 10 do 40 dni. Owoc jest błoniastą lub częściowo zdrewniałą, prawie kulistą, trójkomórkową torebką, która pęka, gdy jest dojrzała, czasami jest gładka, czasami pomarszczona. Trójkątne nasiona eremurusa są również pomarszczone, z przezroczystym skrzydłem. Roślina jest doskonałą rośliną miododajną.
Uprawa eremurusa z nasion
Siew eremurusa
Nasiona Eremurus wysiewa się do ziemi wczesną wiosną, a po wykiełkowaniu sadzonki sadzi się w odległości 30-60 cm, ale nadal lepiej jest uprawiać Eremurus przez sadzonki.
Sadzonki eremurusa
Wysiew sadzonek eremurus odbywa się we wrześniu lub październiku. Pojemnik na sadzonki powinien mieć co najmniej 12 cm głębokości. Nasiona Eremurus są osadzone w glebie sadzonkowej na głębokość 1-1,5 cm i kiełkują w temperaturze około 15 ° C, ale nie zdziw się, jeśli nie wszystkie z nich wykiełkują wiosną - kiełkowanie niektórych nasion może zająć do 2 lat. Sadzonki wymagają częstszego podlewania niż dorosły Eremurus, a okres uśpienia po wyschnięciu liści dla roślin lepiej spędzić w ciemnym pomieszczeniu, ale we wrześniu-październiku Eremurus sadzi się z pudełka w osobistych doniczkach i ponownie wystawia na świeże powietrze.
Doniczki z roślinami od początku przymrozków przykrywa się warstwą suchych liści, kompostu lub gałęzi świerkowych o grubości co najmniej 20 cm, którą usuwa się dopiero wiosną, gdy jest ciepło. W ten sposób Eremurus jest uprawiany przez trzy lata, następnie Cornedończycy są sadzeni na otwartym terenie, a gdy część ziemna rośnie, Eremurus jest pielęgnowany tak, jakby były dorosłymi roślinami.
Sadzenie Eremurusa w otwartym terenie
Kiedy sadzić eremurusa w ziemi
Sadzenie kwiatu eremurusa w ziemi odbywa się we wrześniu i nie ma znaczenia, czy sadzisz własne wyhodowane rośliny, czy kupisz. Eremurus należy sadzić na otwartych, nasłonecznionych, dobrze osuszonych miejscach, ponieważ stagnacja wilgoci w korzeniach może zniszczyć rośliny. Silne, mocne łodygi Eremurusa nie boją się wiatru. W naturze roślina preferuje skaliste płaskowyże, na których gleba jest zwykle zasadowa lub obojętna, ale w zasadzie Eremurus nie jest wybredny w stosunku do gleby.
Jak sadzić eremurusa
Jeśli woda gruntowa w Twojej okolicy jest wysoka lub gleba nie różni się przepuszczalnością wilgoci, będziesz musiał się martwić o przygotowanie osuszonego kwietnika dla eremurusa. Łóżka są wysokie, a tłuczeń, żwir lub kamyki służą jako drenaż. Wysokość warstwy gleby nad warstwą drenażową powinna wynosić około 40 cm, reakcja gleby, jak już powiedzieliśmy, może być obojętna lub lekko zasadowa, idealny skład gleby to trzy części darni i część próchnicy lub kompostu, do których dodaje się trochę gruboziarnistego piasku lub małych kamyków.
Sadzenie eremurusa w dobrze odwodnionym miejscu, gdzie nie trzeba było wykonywać wysokich rabat kwiatowych, odbywa się w następujący sposób: do szerokiego otworu o głębokości 25-30 cm z warstwą drenażową na dnie o grubości co najmniej 5 cm bardzo ostrożnie przenosi się warstwę gleby lub podobna do pająka Cornedonce, próbując równomiernie rozłożyć delikatne korzenie we wszystkich kierunkach, a następnie wypełnić dziurę ziemią. Cebule Eremurus powinny znajdować się 5-7 cm pod ziemią.
Eremurus dużych gatunków sadzi się w odległości 40-50 cm od siebie, zachowując odstęp 70 cm między rzędami, odległość między sadzonkami małych gatunków wynosi 25-30 cm. Po posadzeniu eremurus jest podlewany. Zakwit Eremurus z nasion następuje 4-7 lat po pojawieniu się sadzonek, pod warunkiem, że gleba, na której rosły, nie jest zbyt odżywcza - na tłustej ziemi eremurus, nie chcąc kwitnąć, rośnie tylko liście.
Pielęgnacja Eremurus w ogrodzie
Jak dbać o eremurusa
Uprawa eremurusa nie wymaga od ciebie dużego wysiłku. Na samym początku sezonu wegetacyjnego, od wiosny do połowy lata, w przypadku braku deszczu, będziesz musiał zorganizować obfite podlewanie, ale jeśli wilgotność jest wysoka i przez długi czas, będzie wystarczająca ilość naturalnych opadów, zwłaszcza po kwitnieniu, które rozpoczyna się w czerwcu, Eremurus nie potrzebuje już wilgoci.
Pielęgnacja Eremurusa polega na wprowadzeniu superfosfatu do gleby przed zimą na poletku 30-40 g / m2, a wczesną wiosną zaleca się karmienie rośliny złożonym nawozem w ilości 40-60 g / m2 oraz kompostem lub gnijącym obornikiem w ilości 5-7 kg na to samo jednostka powierzchni. Jeśli uprawiasz Eremurus na ubogiej glebie, przed kwitnieniem zaleca się dodanie 20 g / m² azotanu amonu do gleby. Należy jednak powstrzymać się od nadmiernego nawożenia Eremurusa azotem i obornikiem, ponieważ nawozy te zmniejszają odporność na choroby i zimotrwalosc rośliny.
Dbanie o kwiat eremurusa wymaga również regularnego spulchniania gleby i odchwaszczania terenu po podlaniu lub deszczu, jednak staraj się używać tego narzędzia ostrożnie, aby nie uszkodzić systemu korzeniowego eremurusa.
Sadzenie i pielęgnacja Eremurusa na otwartym polu, jak zapewne widzieliście, nie jest trudniejsze niż w przypadku jakiejkolwiek innej rośliny, jednak jest jedna szczególna cecha w opiece nad Eremurusem: latem, kiedy liście rośliny wysychają, zaleca się wykopanie kukurydzy, wysuszenie i przechowywanie przy dobrej wentylacji do dalszego życia roślin potrzeba co najmniej trzech tygodni. Nawet jeśli nie wszystkie liście Eremurusa zżółkły i wyschły, pozostawienie uśpionych Kornedończyków w ziemi do jesieni jest niepożądane ze względu na deszcze, które zwykle występują późnym latem lub wczesną jesienią.
Pozwólcie jednak, że jeszcze raz przypomnę, że trzeba bardzo uważać podczas wykopywania korzeni Eremurusa. Jeśli z jakiegoś powodu nie chcesz lub nie możesz usunąć kornedończyka z ziemi, zbuduj schronienie przed deszczem nad tym miejscem jak altana.
Powielanie eremurusa
Oprócz metody nasiennej, którą już opisaliśmy, do rozmnażania eremurusa stosuje się wegetatywny. Czasami wiosną można zauważyć, że obok głównego wylotu pojawił się jeden lub więcej małych wylotów - oznacza to, że utworzyły się pąki potomne, a każdy ma dno i korzenie. Możesz oddzielić dzieci od ujścia matki i po potraktowaniu miejsc złamań popiołem wysuszyć, a następnie zasadzić.
Jeśli przy lekkim nacisku dzieci się nie rozdzielą, odłóż podział na następny rok, chociaż możesz zastosować tę sztuczkę: Kornedończycy są dzieleni przed sadzeniem, ścinając od dołu, tak aby każda część miała kilka korzeni. Sekcje są przetwarzane zgodnie z opisem, po czym sadzi się całą rodzinę jako całość. W następnym roku, kiedy każda część wyrosnie na własnym pąku i korzeniach, rodzinę można łatwo podzielić wzdłuż zamierzonych nacięć.
Należy pamiętać, że dorosłego eremurusa można podzielić nie częściej niż raz na 5-6 lat.
Szkodniki i choroby Eremurus
Uprawa i pielęgnacja Eremurusa polega na ochronie rośliny przed chorobami lub szkodnikami, jeśli zajdzie taka potrzeba. Oprócz wciornastków i mszyc typowych dla roślin ogrodowych na eremurus mogą wpływać ślimaki, krety i myszy. Jeśli insektycydy, które łatwo kupić w każdej kwiaciarni, pomogą ci poradzić sobie z owadami, będziesz musiał majstrować przy ślimakach: jeśli jest niewiele skorupiaków, zbieraj je ręcznie, ale jeśli nastąpi masowa inwazja, rozłóż przynętę w postaci misek ciemnego piwa w całym obszarze, co pomoże zbierasz bezprecedensowe żniwo ślimaków.
Krety i myszy uszkadzają korzenie eremurusa, co prowadzi do ich gnicia, a tym samym do śmierci rośliny. Jeśli wydawało ci się, że niektóre z twoich Eremurusów słabo rosną i mają przygnębiony wygląd, wykop korzenie, usuń z nich zgniłe obszary, potraktuj je popiołem i pozwól im wyschnąć, a następnie zakop ponownie korzeń. Jeśli boisz się nawrotów, rozprowadź po okolicy przynęty dla myszy polnych, ale pamiętaj, że są to wegetarianie.
Wśród chorób należy wystrzegać się rdzy i innych chorób grzybiczych, chlorozy i chorób wirusowych. Z rdzy na liściach eremurusa w wilgotną i ciepłą pogodę pojawiają się brązowe lub czarne kreski, które w przypadku braku leczenia mogą oszpecić całą roślinę, dlatego w przypadku pojawienia się objawów rdzy eremurus należy jak najszybciej leczyć jakimś fungicydem - Skor, Topaz, Quadris , Fitosporin, Barrier, Zaslon lub podobne leki.
Jeśli zauważysz, że liście eremurusa stały się blade lub żółtawe (objawy chlorozy), musisz sprawdzić i, jeśli to konieczne, leczyć korzenie rośliny, zgodnie z zaleceniami w przypadku uszkodzeń spowodowanych przez myszy. U pacjentów z wirusową chorobą Eremurusa na liściach pojawiają się żółte plamy, powierzchnia blaszki liściowej staje się nierówna, grudkowata.
Infekcja wirusowa przenoszona jest przez mszyce, wciornastki czy pluskwy i nie ma na nią lekarstwa - dlatego tak ważne jest, aby w odpowiednim czasie pozbyć się szkodników ze świata owadów. Chora roślinę należy natychmiast usunąć i spalić, aż infekcja rozprzestrzeni się po całym obszarze.
Eremurus po kwitnieniu
Jak i kiedy zbierać nasiona Eremurus
Pełnoprawne nasiona uzyskuje się tylko w dolnej części świecy kwiatostanowej, dlatego jeśli zamierzasz zebrać nasiona, poświęć kilka kwiatostanów - odetnij je o jedną trzecią od góry. W miarę dojrzewania owoce na szypułkach stają się beżowe. Nasiona zbiera się od połowy sierpnia: kwiatostan odcina się sekatorem i umieszcza do dojrzewania w suchym, dobrze wentylowanym pomieszczeniu. Pod koniec października suche skrzynki wciera się między dłonie, uwalniając nasiona, a następnie obiera się je i wysiewa.
Przygotowanie Eremurusa na zimę
Zwykle eremurus dobrze znosi zimę, ale hodowcy, którzy hodują gatunki ciepłolubne, powinni zaizolować system korzeniowy roślin, przykrywając obszar warstwą kompostu lub torfu o grubości co najmniej 10 cm.Nie należy przechowywać kłącza wykopanego latem do wiosny, ponieważ od razu zaczynają rosnąć wraz z nadejściem pierwszego ciepłe dni bez czekania na lądowanie. Posadź je jesienią w ziemi i przykryj to miejsce, oprócz torfu, świerkowymi gałęziami, jeśli zimy w Twojej okolicy są mroźne i bezśnieżne.
Schronienie usuwają wiosną, po ustabilizowaniu się ciepłej pogody, ale jeśli powrócą mrozy, zawsze można rzucić na miejsce lutrasil lub inny materiał pokrywający.
Rodzaje i odmiany eremurusa
Istnieje wiele gatunków i odmian Eremurusa, więc nie opowiemy o wszystkich z nich, ale podamy opis najpopularniejszych i najbardziej spektakularnych roślin tego rodzaju. Więc:
Eremurus aitchisonii
Gatunek, który rośnie w lasach mieszanych obok klonów, pistacji i orzechów włoskich na skalistych wyżynach Afganistanu, zachodniego Tien Shan i zachodnich Pamirów. Jest to jeden z najwcześniej kwitnących Eremurus, kwitnący w kwietniu, ale ma krótki okres wegetacji. Eremurus tego gatunku ma 18-27 dużych, jasnozielonych, szerokich liniowo stępionych liści, szorstkich na krawędzi i gładkich wzdłuż stępki; błyszcząca, jasnozielona łodyga, owłosiona u podstawy z krótkimi włosami; luźne, cylindryczne grona o wysokości do 110 cm i średnicy do 17 cm, składające się ze 120-300 kwiatów, z których w kulturze może być do 500; przylistki kwiatów są białe z ciemną żyłką, szypułki są brązowo-fioletowe, okwiaty są jasno różowe.
Eremurus albertii
Występuje u ujścia Doliny Fergańskiej, w okolicach Kabulu oraz w Turcji. Roślina ma do 120 cm wysokości z jasnobrązowymi korzeniami, gołe, proste liście skierowane ku górze, naga ciemnozielona łodyga z niebieskawym nalotem, na której znajduje się wielokwiatowe luźne grono do 60 cm wysokości i do 12 cm średnicy Kwiaty mają białe wypustki z brązową żyłką , szeroko otwarte okwiaty koloru surowego mięsa z brązowymi żyłkami. Gatunek wyróżnia się spektakularnym pięknem, wprowadzonym do kultury w 1884 roku.
Eremurus solidus
Rośnie u podnóża Tien Shan oraz w górnym i środkowym pasie Pamir-Alai. Jego korzenie są brązowe, lekko wrzecionowate zgrubiałe; liście są nagie, stępione, szeroko liniowe, ciemnozielone z niebieskawym nalotem, gładkie wzdłuż stępki i szorstkie na krawędzi; nagie, zielone łodygi z niebieskawym nalotem mają cylindryczne grona o wysokości do 120 cm, składające się z około tysiąca kwiatów z jasnobrązowymi wypustkami z ciemnymi żyłkami, bladoróżowymi lub białymi okwiatami.
Eremurus olgae
Jeden z najczęstszych typów. Jego zasięg rozciąga się od zachodniego Tien Shan do południowo-zachodniego Pamir-Alai, rośnie na północy Afganistanu, w Pakistanie i w północno-zachodniej części Iranu. Roślina ta osiąga wysokość półtora metra, ma ciemnoszare, często owłosione, prawie cylindryczne, słabo wrzecionowate, zgrubiałe korzenie, ciemnozielone, z niebieskawym nalotem, stępione, szorstkie na krawędziach, wąsko liniowe liście, które w kulturze mogą osiągać nawet 65. Na ciemno- Grono cylindryczne lub stożkowe do 60 cm długości i do 15 cm średnicy z szeroko rozwartymi kwiatami do 3,5 cm średnicy z różowymi lub jasnoróżowymi okwiatami z ciemnoczerwoną żyłką i żółtą plamką u podstawy, wznoszące się na zielonej łodydze do 1 m wysokości z niebieskawym nalotem.
Czasami okwiaty są białe z zieloną żyłką. Gatunek ten kwitnie w zależności od warunków klimatycznych w okresie maj-sierpień. W kulturze od 1881 roku.
Eremurus bungei
Lub eremurus angustifolia lub eremurus cheating (Eremurus stenophyllus) rośnie w Rosario, alychovyh, lasach klonowych i orzechowych w środkowej i górnej strefie gór Kopetdag i Pamir-Alai, w Afganistanie i na północy Iranu. Rośliny tego gatunku osiągają 170 cm wysokości, ich korzenie są szaro-brązowe, sznurowate, prostaty, liście nagie, stępione, wąsko-liniowe, z niebieskawym nalotem, łodyga jest zielona, czasem goła, czasem z twardymi włoskami u nasady. Szczotka walcowata, gęsta, osiągająca wysokość 65 cm i średnicę 5-6 cm, posiadająca od 400 do 700 szeroko rozwartych, złocistożółtych kwiatów do 2 cm średnicy W hodowli od 1883 roku.
Ten jeden z najpiękniejszych rodzajów eremurusa świetnie prezentuje się nie tylko w ogrodzie, ale także w suchych bukietach.
Oprócz opisanych gatunków, interesujące są eremurus Thunberga, białokwiatowy, Suworowa, tadżycki, krymski, tienszan, turkiestan, piękny, sogdański, różowawy, regel, puszysty, grzebieniowy, drobnokwiatowy, nuratava, niesamowity, żółty, mleczny, Kopetdag, Korzhinsky Junge, Inder, Hissar, Ilaria, Himalayan, grzebień, czubaty, Zinaida, Zoya, Kapyu, biały, Buchara i inne.
Skrzyżowanie Olgi's Eremurus i Bunge dało całą serię pięknych hybryd Shelfold z kwiatami w różnych odcieniach - od białego do pomarańczowo-żółtego. Na przykład odmiana Isobel ma różowe kwiaty z pomarańczowym odcieniem, kwiaty Rosalind są czysto różowe, Moonlight jest jasnożółty, a White Beauty jest całkowicie biały. Na bazie tych dwóch gatunków hodowcy opracowali również grupę mieszańców highdown, które nie są jeszcze tak rozpowszechnione. Wśród nich są wysokie Citronella, Gold, Lady Falmouth, Don, Sunset oraz wysokie Złote Krasnoludy i Hydown Dwarves. Najbardziej rozpowszechnione w naszych ogrodach są tzw. Hybrydy Ruitera, wyhodowane na bazie Eremurus isabella, wśród których najpopularniejsze to:
- Eremurus Cleopatra to odmiana, która pojawiła się w 1956 roku z pomarańczowo-brązowymi pąkami, które otwierają się w kwiaty, które mają wiele ciemnych żyłek na zewnątrz. Pręciki są jasnopomarańczowe, wysokość łodyg około 120 cm;
- eremurus Pinocchio to forma, która pojawiła się w 1989 roku, o siarkowożółtych kwiatach i wiśniowo-czerwonych pręcikach. Wysokość łodygi sięga półtora metra;
- Obelisk - wyhodowany w 1956 r., Odmiana do 150 cm wysokości o białych kwiatach i szmaragdowym środku, a także odmiana Roford o kwiatach łososiowych, odmiana Romance o kwiatach łososiowo-różowych oraz odmiana Emmy Ro o kwiatach żółtych.
