Cardiocrinum (Cardiocrinum) to rodzaj bulwiastych roślin z rodziny lilii. Tłumaczy się z greckiego jako „lilia w kształcie serca”, ponieważ kształt liści rośliny przypomina serce. Rośnie na Dalekim Wschodzie, Japonii, Chinach, Sachalinie. Roślina uprawiana jest od końca XIX wieku, ale nadal stanowi rzadką atrakcję w naszych ogrodach. Na zewnątrz cardiocrinum przypomina gigantyczną lilię.
Roślina cardiocrinum - opis
Cardiocrinum to wieloletnia roślina bulwiasta. Jego biała, stożkowata bańka, średnio o średnicy do 8 cm, składa się z otwartych łusek. Soczysta, wydrążona, liściasta łodyga ma do 5 cm średnicy i osiąga 2,2 m wysokości. Liście podstawy są duże (do 35 cm średnicy), sercowate, naprzemiennie, nagie, z siatkowatymi żyłkami na długich ogonkach. Kwiaty białe z zielonkawymi, lejkowate do 10 cm średnicy, opadające, odchylone poziomo, zebrane w pędzelek po 6-30 sztuk. Owoc cardiocrinum to cylindryczna torebka wypełniona licznymi płaskimi nasionami. Osobliwością rośliny jest to, że po kwitnieniu i dojrzewaniu owocu cebula umiera.
Rodzaje cardiocrinum
W przyrodzie występują tylko cztery typy kardiokryn. Chiński cardiocrinum - Cardiocrinum cathayanum - osiąga wysokość 1,5 m. Liście, umiejscowione tylko w górnej części łodygi, wydłużone, do 20 cm długości i 10 cm szerokości, na długich ogonkach. Kwiaty są zielonkawo-białe, wierzchołki okwiatu mają fioletowe plamki. Giant cardiocrinum - Cardiocrinum giganteum Makino dorasta do 3 m wysokości, ma bardzo dużą cebulkę - do 15 cm średnicy. Liście sercowate, kwiaty rurkowate, białe, z fioletowymi kreskami wewnątrz i zielonymi na zewnątrz. Cardiocrinum gigant Yunnan - Cardiocrinum giganteum var. Yunnanense zostało niedawno otwarte. Błyszczące, sercowate liście tego gatunku są szczególnie piękne wiosną, kiedy po otwarciu odlane są w kolorze bordowym. I wreszcie cardiocrinum ma kształt serca lub Glen, o którym szczegółowo opowiem.
Dbanie o serce cardiocrinum
Gatunek ten osiąga wysokość dwóch metrów. Swoją nazwę otrzymała na cześć Piotra Pietrowicza Glena, uczestnika wyprawy wschodniosyberyjskiej w latach 60. XIX wieku. Nawet roślina nie kwitnąca wygląda bardzo efektownie dzięki liściastej rozecie przypominającej hostę. Podczas otwierania mają jasny brąz, a następnie stają się oliwkowozielone i tylko żyłki zachowują czerwonawy odcień. Latem liście stają się ciemnozielone, ale ich osobliwa konsystencja sprawia, że opalizują. Gigantyczna, liściasta rozeta obnosi się na wysokiej, potężnej łodydze, a pachnące duże zielonkawo-białe kwiaty kwitną do połowy lata.
Gatunek ten potrzebuje dużej wilgotności , lubi półcień i nie toleruje przeciągów. W okresie wegetacji potrzebuje obfitego podlewania , zwłaszcza gdy lato jest suche. Gleba powinna być dobrze przepuszczalna, pożywna, a najlepiej nadaje się gliniasta, wykopana z liści i próchnicy darniowej. Przed sadzeniem cebulki przechowuje się w wilgotnym torfie lub torfowisku.
Studzienka powinna mieć wymiary 50x50 cm, na dno wylać łamaną cegłę i przykryć warstwą gruboziarnistego piasku. Sadzenie w gruncie przeprowadza się wczesną jesienią w taki sposób, aby wierzchołek cebuli był wyrównany z powierzchnią gleby. Odległość między kwiatami powinna wynosić około metra. Na zimę sadzone cebulki należy przykryć liśćmi i świerkowymi gałęziami, zimą zaleca się rzucanie na nie śniegu. Wiosną wymagana będzie ochrona przed słońcem.
Cardiocrinum rozmnaża się przez nasiona, które przechowywane w niskich dodatnich temperaturach nie tracą zdolności kiełkowania przez 7-10 lat, ale nadal lepiej jest wysiewać świeżo zebrane nasiona, które nie są jeszcze wysuszone. Nasiona wymagają wielostopniowej stratyfikacji, a jest to możliwe tylko dla doświadczonych profesjonalnych hodowców, dlatego lepiej jest stosować metodę rozmnażania wegetatywnego, a mianowicie cebulki potomne utworzone na wysychającej cebulce matki. Cardiocrinum Glen ma ich aż 8. Na początku jesieni wykopuje się suszoną roślinę, dzieci sadzi się w odległości 1 m od siebie. Jeśli dziecko jest za małe, pozwól mu zimować w mokrym torfie, a na wiosnę podrzuć.
