Thuja western smaragd: opis odmian ze zdjęciami, sadzeniem i pielęgnacją, rozmnażaniem, przycinaniem

Thuja western (łac. Tuja occidentalis), czyli drzewo życia, to wiecznie zielona roślina iglasta z rodzaju Thuja z rodziny Cypress. W naturze gatunek ten występuje we wschodniej Ameryce Północnej wzdłuż nisko położonych brzegów rzek, bagien, na glebach wapiennych i wilgotnych żyznych glinach. Roślina została opisana przez Karla Linneusza w 1753 r., Jednocześnie otrzymując od niego nazwę, którą z greckiego tłumaczy się jako „ofiara, kadzidło”: aromatyczne gatunki tuji palono podczas starożytnych obrzędów religijnych.
Obecnie tuja zachodnia, ze względu na zimotrwalość, trwałość, odporność na toksyczne warunki miejskie oraz dużą liczbę sztucznie wyhodowanych form dekoracyjnych, rozpowszechniła się we wszystkich strefach klimatycznych.

Sadzenie i pielęgnacja zachodniej tui

• Sadzenie: wiosną, przed rozpoczęciem przepływu soków.
• Oświetlenie: jasne światło słoneczne lub półcień.
• Gleba: umiarkowanie wilgotna, przepuszczalna.
• Podlewanie: w pierwszym miesiącu po posadzeniu sadzonki należy podlewać co tydzień, wydając do 10 litrów wody na każdą roślinę, aw przypadku suszy - do 15-20 litrów. Ponadto raz w tygodniu wieczorem korony sadzonek należy spryskać lub nawadniać z konewki z natryskiem zimną wodą przy zużyciu 15-20 litrów na sadzonkę, a przy suchej i upalnej pogodzie zraszanie odbywa się dwa razy w tygodniu.
• Top dressing: wiosną ze złożonym nawozem mineralnym.
• Przycinanie: tuja nie wymaga przycinania formacyjnego, ponieważ w procesie wzrostu sama korona przyjmuje geometryczny kształt odpowiadający różnorodności. Czyszczenie sanitarne przeprowadza się wczesną wiosną, latem i jesienią, wybierając do tego pochmurny dzień.
• Rozmnażanie: nasiona i sadzonki zdrewniałe.
• Szkodniki: mszyce tuja, fałszywe tarcze tui i cętkowane ćmy.
• Choroby: tracheomikoza, fusarium, brązowe pędy.

Thuja western - opis

Wysokość zachodniej tui, tego wolno rosnącego drzewa, może osiągnąć 20 m, chociaż występują okazy poniżej 40 m wysokości. System korzeniowy rośliny jest zwarty, korona jajowata lub piramidalna. U młodych drzew kora jest czerwono-brązowa, gładka, z czasem nabiera szaro-brązowego koloru i zaczyna oddzielać się od pnia podłużnymi wąskimi pasami. Górna strona pędów jest błyszcząca, ciemnozielona, ​​dolna matowa i jaśniejsza. Igły są zielone, brązowawe lub brązowe zimą, łuszczące się, małe, mocno dociśnięte do pędu. Igły żyją 2-3 lata, po czym odpadają razem z małymi gałęziami. Owoce tui zachodniej to małe, jajowate szyszki, składające się z cienkich łusek i zawierające parę spłaszczonych nasion z wąskimi, słomkowożółtymi skrzydłami. Drewno tui jest pachnące, czerwonawe, stosunkowo miękkie, ale mocne i bez żywicznych przejść.Jego godność polega na tym, że nie gnije.

Tuja zachodnia odporna na cień i zimotrwała, jej pędy są całkowicie zdrewniałe. Roślina jest trwała, odporna na gaz i dym, posiada ponad 120 form ozdobnych.

Sadzenie tui zachodniej

Thuja western jest absolutnie bezpretensjonalny i może rosnąć zarówno na słońcu, jak iw półcieniu. Roślina jest również mało wymagająca pod względem składu gleby, toleruje nawet bliskie położenie wód gruntowych, ale na glebach suchych igły tui zachodniej blakną, korona staje się rzadka, a roślina tworzy zbyt wiele szyszek.

Sadzenie zachodniej tui i dbanie o nią nie będzie dla ciebie trudne. Umieszczając sadzonki na miejscu, należy zachować odstęp co najmniej 3 m między nimi, szczególnie w przypadku wysokich form. W żywopłocie, przy sadzeniu dwurzędowym, odległość między tują powinna wynosić 50-70 cm, a przy sadzeniu jednorzędowym - 40-50.

Tuja jest sadzona wiosną. Doły dla tej rośliny nie muszą być wcześniej przygotowywane. Głębokość wykopu powinna wynosić od 60 do 100 cm, na jego dnie kładzie się warstwę drenażu z łamanych cegieł o grubości 20 cm, a następnie otwór wypełnia się do połowy głębokości przygotowaną mieszanką gruntową składającą się z próchnicy (3 części), blachy ziemnej (2 części), torf (1 część) i piasek (2 części) z dodatkiem 100-120 g Nitroammofoski.

Przed sadzeniem system korzeniowy sadzonki należy trzymać w pojemniku z wodą, aby korzenie były nasycone wilgocią. Następnie sadzonkę umieszcza się na środku dołu, a pozostałą przestrzeń wypełnia się tą samą pożywką. Powierzchnia wokół rośliny jest zdeptana i obficie podlewana. Szyja korzeniowa sadzonki powinna znajdować się na równi z powierzchnią. Gdy tylko woda zostanie wchłonięta, krąg pnia jest ściółkowany torfem, humusem lub innym materiałem organicznym.

Opieka zachodnia Thuja

Jak uprawiać zachodnią tuję

W pierwszym miesiącu po posadzeniu tuja jest podlewana co tydzień, wydając jednorazowo 10 litrów wody. Młoda roślina potrzebuje również cotygodniowego nawadniania korony z konewki z prysznicem, co odbywa się po zachodzie słońca. Zużycie wody do natrysku wynosi 15-20 litrów. W okresie suchym ilość wody podczas nawadniania wzrasta do 15-20 litrów na roślinę, a zraszanie odbywa się dwa razy w tygodniu. Po podlaniu gleba wokół tui jest poluzowana na głębokość 10 cm.

Młode rośliny przez pierwsze dwa lata karmione są wiosną złożonym nawozem mineralnym.

Starsze rośliny prawie nie wymagają konserwacji.

Zachodnią tuję należy chronić przed poparzeniami wiosennymi. Aby to zrobić, późną jesienią jego pień pokryty jest lutrasilem lub płótnem, a aby obfite opady śniegu nie uszkodziły gałęzi drzew, są one wiązane syntetyczną liną lub sznurkiem. Młode drzewa są całkowicie pokryte na zimę spunbond lub lutrasil.

Przeszczep tui zachodniej

Ze względu na fakt, że system korzeniowy tui jest powierzchowny, dość łatwo toleruje przeszczep. Na terenach, gdzie wody gruntowe są płytkie, we wrześniu lepiej jest przesadzić zachodnią tuję, w innych przypadkach można to zrobić wiosną. Przeszczep wykonuje się w tej samej kolejności, co początkowe sadzenie: przygotowuje się dół, biorąc pod uwagę rozmiar systemu korzeniowego przeszczepionej rośliny, układa się w nim drenaż i przygotowuje mieszankę gleby. Następnie wykopuje się tuję na obwodzie, cofając się o 40-50 cm od pnia, przeciągając ją po gęstym polietylenie w nowe miejsce, traktując system korzeni roztworem korzeni (Kornevin) i sadząc.

Po raz pierwszy po przeszczepie tuja zachodnia wymaga częstego podlewania i obowiązkowej ochrony przed słońcem.

Choroby i szkodniki tui zachodniej

Najczęściej pędy i gałęzie brązowieją lub wysychają w zachodniej tui. Choroby te powodują infekcje grzybicze.

Pędy brązowe: wczesną wiosną poszczególne łuski lub igły żółkną na roślinie, a później cały pęd staje się brązowy i obumiera. Takie pędy należy natychmiast usunąć, a co dwa tygodnie od lipca do października traktować 2% roztworem Fundazolu.

Suszenie pędów: Zjawisko to może mieć dwie przyczyny: uwięzienie korzeni i fusarium lub tracheomikoza wywołana przez grzyby glebowe. Najpierw liście żółkną i opadają na roślinę, młody wzrost brązowieje, a po nim wierzchołki dorosłych pędów, co oznacza, że ​​składniki odżywcze przestały płynąć z korzeni do korony. Jeśli zjawisko ma charakter grzybowy, zachodnią glebę i glebę wokół niej należy potraktować 2% fundazolem lub podobnym lekiem: Kartocid, Abiga-Peak, HOM. Jednocześnie należy podnieść odporność rośliny na infekcje grzybicze stosując cyrkon. Jako środek zapobiegawczy stosuje się regularne leczenie tui od wiosny do jesieni preparatem Tsineb lub preparatami zawierającymi miedź.

Spośród szkodników niebezpieczeństwem dla zachodniej tui jest mszyca tuja, fałszywe tarcze tui i cętkowana ćma.

Cętkowana ćma ma tylko około 4 mm wielkości, ale od jej szkodliwego działania łuski tui brązowieją, a wierzchołki pędów obumierają. Larwy ćmy gryzą małe dziurki w igłach, z których roślina zaczyna więdnąć. Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się motyli, należy pod koniec czerwca dwukrotnie potraktować roślinę pyretroidami - cypermetryną lub jej izomerami w odstępie tygodnia.

Mszyca żywi się sokiem z igieł, przez co łuski żółkną i odpadają, a efekt dekoracyjny rośliny gwałtownie spada. Niszczą mszyce, traktując tuję Karbofosem i najprawdopodobniej jedno opryskanie nie wystarczy.

Fałszywa tarcza powoduje również duże szkody dla tui, pojawiającej się na roślinie w maju-czerwcu. W jednym lęgu tego owada może znajdować się ponad tysiąc jaj. Larwy zaczynają niszczyć igły tui już w lipcu: w ich środowisku igły przybierają chlorotyczny wygląd. Aby chronić zachodnią tuję przed fałszywymi tarczami, przed przerwaniem pąków i latem, pod koniec czerwca lub na początku lipca, traktuje się ją Actellik, Rogor, Antio lub Karbofos.

Przycinanie zachodniej tui

Thuja western w ogóle nie boi się przycinania, ale powinieneś znać kilka prostych zasad, które pomogą Ci utrzymać roślinę w najlepszej kondycji. Korona każdej z ozdobnych odmian tui w procesie wzrostu nabiera określonego kształtu geometrycznego: jest zachodnia kulista tuja, jest piramidalna, jajowata i kolumnowa. Wychodząc z tego, nie ma specjalnej potrzeby formowania drzewa, chyba że zdecydujesz się nadać kształt, który jest nietypowy dla odmiany. Jednak w każdym przypadku należy wykonać sanitarne czyszczenie korony. Jakie są zasady przycinania zachodniego tui?

Cięcie można wykonywać wczesną wiosną, latem i jesienią przy pochmurnej pogodzie, ponieważ promienie słoneczne wysychają uszkodzone podczas cięcia igły.

Każde przycinanie, w tym formowanie, należy rozpocząć od usunięcia chorych i wysuszonych gałęzi, po czym roślinę należy potraktować fungicydem.

Cięcia na gałęziach zachodniej tui nie muszą być przetwarzane za pomocą var.

Rozmnażanie zachodniej tui

Thuja western rozmnaża się przez nasiona i wegetatywnie. Rozmnażanie nasion jest możliwe tylko dla gatunków roślin, a formy i odmiany tą metodą nie zachowują właściwości roślin rodzicielskich. Ponadto jest to złożony i długotrwały proces, przeznaczony na 3-5 lat, ale jeśli wśród czytelników są entuzjastyczni hodowcy, jesteśmy gotowi podzielić się technologią generatywnej uprawy zachodniej tui.

Rozmnażanie nasion tui zachodniej

Po wyekstrahowaniu ze świeżo zebranych i wysuszonych szyszek nasiona tui wysiewa się do ziemi przed zimą, aby w zimnej glebie ulegały naturalnemu rozwarstwieniu. Aby to zrobić, drewniane pudełko wypełnia się mokrą mieszanką gleby ogrodowej lub darniowej (1 część), torfu (2 części) i piasku (pół części), wyrównuje powierzchnię, wykonuje w niej rowki w odstępie 5-6 cm, do których wysiewa się nasiona. Głębokość siewu wynosi 1 cm Po wysianiu powierzchnię zagęszcza się i opryskuje z rozpylacza. Pudełko umieszcza się w cieniu drzew i przykrywa lutrasilem od zwierząt, ale należy uważać, aby przykrycie nie dotykało gleby w pudełku.

Pierwsze pędy tui zachodniej pojawią się wiosną, 2-3 tygodnie po ogrzaniu się gruntu do 10-15 ºC. Należy pamiętać, że igły sadzonek są podobne do igieł i nie łuszczą się, jak u dorosłych roślin. Dwa razy w miesiącu karm sadzonki roztworem kompletnego nawozu mineralnego, a gdy skrzynka będzie ciasna, sadzić sadzonki na szkolnym łóżku ogrodowym znajdującym się w półcieniu. Do gleby w ogrodzie należy dodać wiadro próchnicy, 250 g popiołu drzewnego i 40 g Nitroammofoski na 1 m². Sadzonki przesadza się według schematu 30x30 cm, szyjka korzeniowa powinna znajdować się na poziomie powierzchni. Po posadzeniu podlej grządkę i przykryj powierzchnię materiałem organicznym. Kontynuuj podlewanie i karmienie sadzonek z taką samą regularnością, poluzuj glebę wokół nich, aw trzecim roku, gdy młoda tuja osiągnie wysokość 50 cm,można je sadzić na stałe.

Rozmnażanie zachodnich sadzonek drzewiastych tui

Formy i odmiany zachodniej tui są rozmnażane przez sadzonki. Jako sadzonki stosuje się zdrewniałe kawałki dwu-trzyletnich pędów o długości 25-40 cm lub pół-zdrewniałe kawałki tegorocznego wzrostu o długości 10-20 cm, cięte w czerwcu. Sadzonki zbiera się piętą, to znaczy kawałkiem gałęzi, z której wyrósł pęd. Dolną część sadzonek usuwa się z gałązek i igieł, a dolne traktuje roztworem heteroauxiny, po czym sadzonki sadzi się pod kątem 60 ° w szklarni w mieszaninie piasku rzecznego, torfu i darni w równych proporcjach, tak aby igły pozostałe na sadzonkach nie stykały się z podłożem ... Głębokość sadzenia wynosi od 1,5 do 2,5 cm Po posadzeniu powierzchnię podłoża posyp piaskiem i delikatnie dociśnij. Bardzo ważne jest utrzymanie w szklarni temperatury 23 ºC i dużej wilgotności powietrza (w granicach 70%),w tym celu podlewanie sadzonek zastępuje się regularnym opryskiwaniem. Gdy sadzonki są ukorzenione, opieka nad nimi będzie polegała na wietrzeniu, podlewaniu i karmieniu, a gdy masz pewność, że są dostatecznie utwardzone, możesz je sadzić w stałym miejscu. W listopadzie sadzonki są izolowane trocinami, liśćmi lub gałązkami świerkowymi, a wraz z nadejściem mrozów -5-7 ºС dodatkowo przykrywane folią.

Zachodnie odmiany tui

Liczne formy dekoracyjne zachodniej tui są podzielone na pięć grup:

• grupa A: tuja o typowej wysokości dla gatunków z zielonymi igłami, które czasami brązowieją zimą. Do tej grupy należą tuja kolumnowa (Columna, Filiformis, Pendula, Fastigiata, aka Stricta i Malonyana), luźne sękate tuje (Bodmer, Douglas, Spiralis i Pyramidalis) oraz tuje o specjalnych kształtach, na przykład wąskie lub szerokogłowe (Gracilis , Indomitble, Smaragd, Getz Wintergreen);
• grupa B: tuja karłowata z zielonymi łuszczącymi się igłami. Do tej grupy należą w szczególności tuja z jajowatą i okrągłą koroną (Danica, Globoza, Getz, Little Champion, Rekurva nana, Little Jam, Midget, Dumosa), tuja, której korona nabiera kształtu szpilki dopiero z wiekiem (Tiny Tim, Woodward's thuja, Umbraculifera ) i tuja z początkowo szpilkową koroną (Holmstrup, thuja Rosenthal);
• grupa B: tuja z różnobarwnymi łuskowatymi igłami. Na przykład tuja z żółtymi igłami (Close of Gold, Golden Globe, Lutea, Lutea nana, Sankist, Vareana lutescens, Semperaurea, Uerep Gold) i tuja z różnobiałymi białymi igłami (Meinekes Zwerg);
• grupa D: formy z łuskowatymi i igłopodobnymi igłami (Ellvan geriana, Ellvan Aurea, Reingold);
• grupa D: tuja z igłami (Erikoides, thuja Ohlendorf).

Oferujemy Państwu najczęściej uprawiane w kulturze odmiany tui zachodniej:

• tuja zachodnia Smaragd jest krępą rośliną selekcji duńskiej o wysokości do 2 m, o stożkowatym kształcie i słabym rozgałęzieniu. Pędy rośliny znajdują się pionowo i są błyszczące, zielone zarówno zimą, jak i latem, gałęzie są daleko od siebie. Roślina ma wysoką dekoracyjność;
• tuja zachodnia Brabancja to drzewo o wysokości od 15 do 21 m, ze stożkową koroną o średnicy 3-4 m. Kora rośliny jest szaro-brązowa lub czerwonawa, łuszcząca się z pnia. Szyszki są podłużne, jajowate, brązowe. Igły są łuszczące się, zielone, zachowując swój kolor nawet zimą;
• thuja western Bowling Ball to roślina karłowata o prawie kulistej koronie. Igły tej postaci są miękkie, łuszczące się, nitkowate, ciemnozielone latem, z lekkim brązowym odcieniem zimą;
• thuja western Danica jest również odmianą karłowatą, wyhodowaną w 1948 roku w Danii. Roślina osiąga wysokość 60 cm, a średnica kulistej korony 1 m. Kora Daniki łuszcząca się, szaro-brązowa lub czerwonawa, igły są łuskowate, miękkie, gęste, błyszczące, zielone, a zimą z brązowawym odcieniem;
• thuja western Aurea to mała do średniej wielkości roślina ze złotozielonymi igłami, czasami w kształcie krzaka. Korona tej odmiany ma postać szerokiego stożka;
• Thuja western Woodward to roślina o wysokości od 1,5 do 2,5 mz kulistą koroną o średnicy do 5 m, która staje się szeroka na starość i ciemnozielonych igłach o każdej porze roku. Odmiana uprawiana od 1923 roku;
• Thuja western Globoza (lub kulista) - wysokość rośliny 120 cm, zaokrąglona korona osiąga 1 m średnicy, gęsto położone pędy są wzniesione, łuskowate igły z błyszczącymi gruczołami są zielone lub szaro-zielone latem, a brązowawe zimą;
• Thuja western Golden Globe to mutacja Thuja Woodward z zaokrągloną koroną i żółtymi igłami;
• thuja western Miriam - odmiana odmiany Danika, wolno rosnący krzew karłowaty o kulistej, gęstej koronie o średnicy ok. 80 cm Igły są łuskowate, żółtozielone, brązowe zimą, a wiosną ponownie nabierają żółtawego odcienia;
• tuja zachodnia Columna to drzewo wolno rosnące, osiągające wysokość 10 m. Korona kolumnowa, kora szorstka, czerwono-brązowa, igły gęste, łuszczące się, błyszczące, ciemnozielone przez cały rok;
• Thuja occidentalis Tiny Tim to bardzo piękna, ale wolno rosnąca roślina karłowata, wyhodowana w 1955 roku. Wysokość osiąga od 50 do 100 cm, a średnica kulistej korony od 1 do 1,5 m. Kora rośliny łuszcząca się, szaro-brązowa lub czerwonawa, igły są łuszczące się, ciemnozielone;
• thuja western Holmstrup to odmiana uzyskana przez hodowców duńskich w 1951 roku. Jest to krzew o wysokości 3-4 m ze stożkową koroną o średnicy do 1 m, czerwonawą lub szarobrązową łuszczącą się korą i gęstymi zielonymi łuskowatymi igłami;
• Thuja western Teddy to nowa odmiana, która szybko stała się popularna. Jest to wolno rosnący krzew karłowaty o poduszkowatej koronie i bezkolcowych igłach w kolorze ciemnozielonym, które zimą brązowieją;
• thuja western Ellow Ribbon to niskie drzewo o stożkowej koronie. Igły na pędach tego roku są jasnożółte, prawie pomarańczowe, ale stopniowo stają się jasnozielone, a zimą nabierają brązowego odcienia.

Thuja western w projektowaniu krajobrazu

Drzewa iglaste mają szczególną wartość w kształtowaniu krajobrazu. Są szeroko stosowane do ulepszania skwerów, parków, ogrodów i oczywiście działek osobistych. Ponadto sprawdzają się zarówno w lądowaniach pojedynczych, jak iw kompozycjach grupowych. Niewątpliwą zaletą drzew iglastych jest ich zdolność do zachowania zieleni nawet w okresie zimowym.

Spośród wielu drzew iglastych tuja zachodnia jest najbardziej popularna wśród projektantów i ogrodników, przede wszystkim ze względu na dużą liczbę form ogrodowych, odmian i odmian do niej należących. Wysokie smukłe tuje są używane do żywopłotów (Brabant, Smaragd, Holmstrup), formy z kulistą koroną są często sadzone na trawnikach jako solone rośliny (Danica, Tiny Tim, Teddy), a odmiany karłowate są uprawiane w ogrodach skalnych i skalnych.

Zachodnia tuja jest równie organiczna w ogrodach skalnych, tradycyjnym ogrodzie frontowym, jako obramowanie i żywopłot, zwłaszcza że roślina ta jest wdzięcznym materiałem do formowania i ścinania. Powstają z niego nie tylko prostokątne, trapezowe kształty, ale także bardziej złożone figury - ludzie, zwierzęta, zamki z otworami strzelniczymi i inne dzieła sztuki ogrodniczej.