Mięta polna to dzika roślina. Podobnie jak zwykła mięta pieprzowa, gatunek ten nadaje się do uprawy i zbioru, ale utrzymanie go na miejscu wymaga spełnienia szeregu warunków.
Opis botaniczny mięty polnej ze zdjęciem
Mięta polna to wieloletnia roślina zielna pachnąca o wysokości od 15 do 45 cm. Jest to roślina o długich, pełzających korzeniach, prostych lub rozgałęzionych łodygach. Liście przeciwne, ząbkowane, jajowate, lancetowate, z ostrymi końcami i pokwitaniem na powierzchni.
Owoc jest reprezentowany przez 4 orzechy zamknięte w filiżance. Kwitnienie rozpoczyna się w czerwcu i trwa do września. Roślinę można znaleźć na łąkach, w pobliżu zbiorników wodnych, a także w wilgotnych lasach regionów Rosji. Gatunek jest uprawiany jako olejek eteryczny.
Jak wygląda mięta polna
Wysokość mięty polnej rzadko przekracza 1 m. Liście o długości 2-6,5 cm i szerokości 1-2 cm osadzone są na otwartych, często czerwonawych pędach. Kwiaty są bladofioletowe, liliowe, czasem białe lub różowe, do 3-4 mm średnicy. Owoce są okrągłe, u góry lekko matowe. Dojrzewa od sierpnia do października.
Mięta polna zawiera wiele substancji chemicznych, w tym mentol, menton, limonen, garbniki, flawonoidy itp. Część nadziemna rośliny zawiera około 2% olejku eterycznego.
Różnica między łąką a miętą
Mięta pieprzowa i mięta łąkowa różnią się od siebie składem, a także miejscem wzrostu. Pierwszy rodzaj zawiera od 40 do 55% metolu, a mięta polna od 30 do 40%. Odmiana łąkowa jest szeroko rozpowszechniona w Europie, Azji Zachodniej i Środkowej, w rejonach Kaukazu, a także w Indiach i Nepalu. W Rosji roślinę można znaleźć na Północnym Kaukazie, a także w europejskich regionach wschodniej i zachodniej Syberii na polach, łąkach, w pobliżu zbiorników wodnych i na obszarach bagiennych.
Miętę uprawia się wszędzie, na działkach warzywnych i ogrodowych. Na terytorium Federacji Rosyjskiej gatunki hodowlane są uprawiane głównie w regionie Woroneża i na terytorium Krasnodaru.
Uprawa mięty łąkowej w ich letnim domku
Mięta polna preferuje gleby gliniaste, wilgotne i podmokłe. Wynika to ze zdolności rośliny do gromadzenia olejków eterycznych. Uprawa na oświetlonym obszarze rozwija się raczej wolno i wytwarza dużo liści. Młode, szybko rosnące liście i gałęzie są szczególnie cenne do zbioru, ponieważ zawierają więcej olejku eterycznego i najlepiej nadają się do warzenia naparów leczniczych.
Wybierając miejsce do sadzenia należy pamiętać, że roślina rozmnaża się przez pędy korzeni, dlatego należy przeznaczyć na nią wystarczającą ilość miejsca. Najlepiej sadzić rośliny w pobliżu krzewów.
Po obu stronach podest jest ograniczony solidnym materiałem (arkusze łupków o wysokości 20-30 cm itp.). Pomoże to stworzyć warunki do prawidłowego rozmnażania: uprawy w cieniu krzewu, regularnego podlewania i ochrony przed uszkodzeniami fizycznymi. Ponadto roślina odstraszy szkodniki i nasyci miejsce przyjemnym aromatem.
Niektórzy ogrodnicy wolą uprawiać miętę polną w pobliżu różnych drzew, które również zapewniają cień. Jednak taka mięta nie nadaje się już do zbierania i używania, ponieważ większość produktów do karmienia drzew jest niebezpieczna do spożycia. Dlatego przed posadzeniem rośliny ważne jest określenie celu jej zastosowania: jako materiał roślinny lub roślina ozdobna.
Podstawowe zasady pielęgnacji mięty
Mięta polna jako roślina dzika nie potrzebuje nawożenia. Ważne jest, aby zapewnić odpowiednią wilgotność gleby, rozproszone oświetlenie i przestrzeń do hodowli.
Unikaj sadzenia roślin w pobliżu śmietników, wiejskich toalet lub na obrzeżach.
Mięta polna dobrze rozmnaża się przy pomocy kłączy lub wierzchołków łodyg. W tym celu na łodydze powinny znajdować się 3-4 liście. Po umieszczeniu części roślin w wodzie stopniowo pojawiają się na nich korzenie. Po mięcie można posadzić w glebie.
Zwalczanie chorób i szkodników
Na obszarze, na którym rośnie mięta polna, surowo zabrania się stosowania jakichkolwiek pestycydów w celu ochrony przed szkodnikami i chorobami. Dlatego uprawa wymaga ścisłego przestrzegania wszystkich wymagań techniki rolniczej. Konieczne jest uważne monitorowanie stanu sadzonek (szczególnie w okresie wegetacji) i terminowe podejmowanie wszelkich środków zapobiegawczych.
Mięta polna jest łatwo podatna na infekcje grzybicze. Aby zmniejszyć ryzyko infekcji, musisz:
- przestrzegać dozwolonego wzoru lądowania;
- pamiętaj, aby co roku przerzedzać rośliny;
- przeprowadzić terminowe poluzowanie gleby i usunąć chwasty z terenu;
- nie zalewaj mięty wodą i zapobiegaj zastojom cieczy w glebie.
Jeśli na miejscu pojawią się zainfekowane okazy, należy je pilnie usunąć i spalić.
Najpowszechniejszymi szkodnikami mięty polnej są pchły miętowe, kleszcze, mszyce, nicieni itp. Krzewy należy dokładnie zbadać i usunąć uszkodzone części rośliny lub całkowicie ją spalić.
Jak zbierać i przechowywać miętę polową
Technologia zbierania i zranienia zależy od miejsca, w którym rośnie mięta. Ważne jest, aby przestrzegać zasad dotyczących zakupu surowców.
W Twojej witrynie
Młode łodygi z liśćmi można odciąć od momentu, gdy mięta polna w okolicy osiągnie 10-12 cm wysokości. To właśnie w tym okresie zawierają największą ilość olejku eterycznego.
Zmontowane części należy spłukać pod bieżącą wodą, rozprowadzić cienką warstwą na naturalnym materiale wchłaniającym wodę (płótno, luźny papier).
Aby mięta polna nie straciła koloru, należy ją suszyć w ciemnym miejscu z dostępem powietrza. Aby zapobiec rozwojowi pleśni, rośliny należy regularnie mieszać i przewracać.
Po dokładnym wyschnięciu pokrojone kawałki należy je złożyć do szklanki z korkiem lub woreczki z naturalnego materiału do dalszego przechowywania (również w ciemnym miejscu).
W dzicz
Zbiór dziko rosnącej mięty polnej prowadzony jest również w okresie największej zawartości mentolu i olejku eterycznego w łodygach i liściach. Tym razem wypada w środku lata, kiedy rośliny zaczynają kwitnąć. Po ustaniu wzrostu liści stężenie w nich składników odżywczych znacznie spada. Jeśli mięta rośnie na polu, możesz określić, kiedy zostanie zebrana przez obecność pąków.
Po zebraniu mięta polna musi zostać naturalnie wysuszona do późniejszego wykorzystania. Olejek eteryczny można ekstrahować ze świeżo zebranych roślin.
Właściwości lecznicze i zastosowanie mięty polnej
Wyjątkową cechą mięty polnej jest wysoka zawartość eterycznego olejku mentolowego.
Korzystne właściwości rośliny zawdzięczają flawonoidom, karotenowi i kwasom organicznym w składzie. Z tego powodu mięta polna znajduje szerokie zastosowanie w medycynie i gospodarstwie domowym.
W medycynie
W medycynie tradycyjnej mięta polna, podobnie jak mięta pieprzowa, uważana jest za roślinę leczniczą, która pomaga radzić sobie z wieloma chorobami. Wynika to z dużej zawartości mentolu, który może działać znieczulająco. Nałożony na błonę śluzową lub wcierany w skórę stymuluje zakończenia nerwowe, czemu towarzyszy uczucie chłodu i delikatnego mrowienia.
Szczególnie korzystne są napary z rośliny. Wzmacniają perystaltykę jelit i działają antyseptycznie. Zapobiegają procesom gnicia i fermentacji, usprawniają pracę przewodu pokarmowego.
Ponadto napary z mięty polnej są stosowane jako środek uspokajający przy bezsenności i zaburzeniach układu nerwowego.
Na bazie rośliny wytwarza się preparaty o działaniu żółciopędnym i przeciwwymiotnym.
Jeśli pacjent cierpi na rozstrój żołądka, powinien rano przyjmować ciepły napar miętowy.
W dziedzinie medycyny współczesnej do produkcji leków wykorzystuje się miętę polową, mentol zawarty jest w kroplach Validol, Valocordin i innych. Tak więc w kroplach Zelenin ekstrakt roślinny rozszerza naczynia wieńcowe serca i mózgu. A nalewki alkoholowo-olejowe z mięty łąkowej zaleca się stosować w przypadku konieczności zwężenia naczyń krwionośnych błon śluzowych lub zmniejszenia obrzęku i bólu w procesach zapalnych górnych dróg oddechowych.
Mięta polna jest szczególnie korzystna dla pracy serca: oprócz rozszerzania naczyń krwionośnych jest w stanie złagodzić skurcze mięśnia sercowego. Osobom z patologiami żołądkowo-jelitowymi (zapalenie jamy ustnej, zmniejszony apetyt, wysoka kwasowość soku żołądkowego, wzdęcia i skurcze jelit) zaleca się stosowanie herbat i wywarów na bazie mięty polnej. Ponadto preparaty roślinne są stosowane w leczeniu niestrawności, zapalenia żołądka, biegunki, atonii i kolki żołądkowej. Mięta polna zmniejsza również ryzyko tworzenia się kamieni i kamicy żółciowej.
W gospodarstwie rolnym
Istnieje kilka ciekawych sposobów wykorzystania mięty polnej w gospodarstwie domowym:
- Odświeżanie dywanu. Aby to zrobić, wymieszaj wysuszone liście rośliny z sodą oczyszczoną i posyp powstałą mieszankę na dywanie. Pozostaw na 1-1,5 godziny, a następnie dokładnie odkurz.
- Odświeżanie powietrza. Wymieszaj trochę mięty polnej i płatków w różnych kolorach i ułóż mikstury w małych pojemnikach w całym pomieszczeniu.
- Kojący peeling do stóp. Połącz pokruszone liście mięty, sól morską i oliwę z oliwek i wetrzyj miksturę w stopy. Zmyć ciepłą wodą.
Innym zastosowaniem mięty polowej jest robienie miętowego lodu. Podczas zamrażania wody do foremek należy włożyć małe listki mięty. Te kostki można wrzucić do wody, herbaty lub lemoniady, aby odświeżyć napój.
Przeciwwskazania do przyjęcia
Pomimo wszystkich korzystnych właściwości mięta polna ma kilka przeciwwskazań. Oparte na nim środki nie mogą przyjmować kobiet w ciąży i karmiących, małych dzieci i osób z reakcjami alergicznymi. Nie należy również używać rośliny przy obniżonym ciśnieniu i żylakach.
Dlaczego refluks występuje po polu mięty
Kwaśny refluks odnosi się do stanu, w którym kwas żołądkowy dostaje się do przełyku (przewodu mięśniowego), który łączy żołądek i usta.
Lepiej jest, aby pacjenci z taką diagnozą odmówili przyjęcia mięty polowej, jest w stanie rozluźnić mięśnie gładkie przewodu pokarmowego i doprowadzić do zaostrzenia refluksu żołądkowo-przełykowego i pogorszenia ogólnego stanu organizmu.
Wniosek
Mięta polna to zioło szeroko rozpowszechnione w stanie dzikim na wilgotnych łąkach i lasach, a także w pobliżu zbiorników wodnych. Aby uprawiać w ogrodzie, musisz przestrzegać zasad techniki rolniczej. Mięta polna posiada wiele dobroczynnych właściwości, które znajdują zastosowanie w medycynie, a także w gospodarstwie domowym. Przed zażyciem leków roślinnych ważne jest, aby dokładnie przestudiować przeciwwskazania, aby zapobiec negatywnym konsekwencjom.
